"Poëgrafie";
hij is er eigenlijk sinds 1999 onafgebroken min of meer mee bezig:
brainstormend, associerend, rondkijkend, met of zonder camera (hij heeft zelfs
al in het begin, geïnspireerd door Jan, voor een "Poëgrafie" foto èn tekst
gecreëerd: de "leliehaiku"). Hij heeft na de
"schoen-haiku" een haiku van Jan "gepoëgrafeerd"
met een foto die al in zijn archief aanwezig was (al zo'n 20 jaar) maar
waarvoor hij de poëgrafische oplossing pas in 2005, toen de vijfduizendste
bezoeker van de Poëgrafie-website in aantocht was, vond. Dat was de
"Dichten (1)-haiku".
Voor
alle andere Poëgrafieën heeft hij de foto's speciaal gemaakt, daarbij niet
alleen zoekend naar een passend beeld voor de tekst, maar ook naar een beeld
waar de tekst organisch is in te passen. Dat beeld zoekt hij, zonder camera,
"aan de binnenkant van zijn ogen" om dan met de camera in de aanslag
de laatste praktische problemen van mogelijke oplossingen te voorzien. Met
altijd een paar "Bontjes" bij de hand en /of in zijn hoofd kijkt hij
om zich heen, zoekend naar een geschikt beeld waarmee hij met een
beeldbewerkingsprogramma op de computer samen met de tekst een "Poëgrafie"
kan creëren. Zo zag hij op een weekend nabij Calais Het beeld voor de "Leegte-haiku".
En
als het beeld dat hij wil in de werkelijkheid niet te vinden is, maakt hij het
zelf op de computer (bijvoorbeeld de "Vrouwen-haiku").
Het werk met de computer vergt de meeste energie en vooral ook tijd, niet in
het minst omdat er een perfectionist aan het werk is. Het begint met het
perfectioneren van de opname, voor zover nodig en / of gewenst in afmeting,
kleur en contrast. Daarna wordt het beeld soms nog aangevuld omdat de
realiteit "niet geheel volledig" was (bijvoorbeeld de "Poes-haiku").
Ook wordt uiterst secuur een selectie gemaakt uit de ondertussen verzamelde
duizenden royaltyfree lettertypes, en zo nodig zelfs nog een ander lettertype
gezocht op het internet, voor Henk met het minutieus plaatsen van de
lettertekens gaat beginnen: soms regel voor regel, soms woord voor woord, soms
zelfs letter voor letter, daarbij nauwkeurig de stand, de kleur, de dekking,
de doorschijnendheid bepalend.
Zo moest bijvoorbeeld in de "Droefheid-haiku" letter voor letter de
suggestie worden gecreëerd van de uit tranen bestaande droefheid die uit des
dichters pen sijpelt in een foto waarin een rozenstruik de levensloop
"verbloemt" (verbloemen heeft Henk hier niet alleen opgevat als
"verbergen achter schone schijn", maar vooral als "in het
bloeien uitgedrukt"). En bij het Krentenboompje kwam nog meer kijken,
Uiteindelijk,
nadat het nieuwe Poëgrafie-exemplaar nog enige tijd op het monitorscherm en
eventueel aan de muur is beoordeeld op onvolkomenheden of gemiste kansen, zet
hij de nieuwe pagina op de website met de nodige aanpassingen aan de bestaande
pagina's.
En dan is het nog even spannend, want dan gaat er een mailtje naar Jan:
"Jan, er staat een nieuwe op, wat vind je ervan?" Gelukkig is Jan er
nog steeds mee in zijn sas geweest, soms na enige discussie over de
leesbaarheid van de tekst (dat is opgelost door op de pagina's met de
moeilijker te ontcijferen teksten een knop toe te voegen die de "droge
tekst" verschaft). En hoewel hij Henk eens "beschuldigde" van
een erg "henkiaanse" interpretatie (bij de "Vrouwen-haiku")
van de tekst bij toch wel een mooie foto, schreef hij in een van zijn columns
over het "Vlinder-haiku"-exemplaar: "(...)Het tafereel roept
onwillekeurig allerlei gedachten op. Aan de haiku die ik ooit schreef over een
stervende vlinder en de vriend die er een waar kunstwerk van maakte door het
gedicht in een foto te verwerken".
De foto’s die Henk tegenwoordig maakt, "LDP-fotografie", worden“ge-beeld-houd”
op de computer.
De opnames die hij heeft gemaakt van zwarte of blauwe plastic (LDPE) balen
kuilgras
tonen op zijn A3-monitor vele variaties aan reflecties en strukturen.
Met open mind (”in Zen”) laat hij intrigerende vormen op zichj inwerken.
Hij zoomt in, selecteert, wijzigt contrast, belichting en/of kleuren om een
deel te accentueren. (Er wordt niets “bij-gecursord”).
Zo maakt hij een -bijna realistisch- abstract beeld.
Hij wil hiermee de fantasie van de kijker prikkelen.
Later creëert hij uit een opname soms nog weer een totaal ander beeld.
Lage-Dichtheid-PolyEtheen (LDPE), de wetenschappelijke naam voor
landbouwplastic,
is voor hem een schier onuitputtelijke bron voor zijn creatieve werk
geworden.
Het
werk aan de computer, de "gewone" digitale fotografie, de Poëgrafie
en de "LDPE-fotografie vergen , ondanks dat Henk sinds 2002 met vervroegd
pensioen is, de meeste tijd die hij vroeger nog besteedde aan zijn andere hobbys: fossielen
zoeken en toerfietsen, al trainde hij tot 2015 nog net genoeg om 's zomers de Mont
Ventoux op te fietsen.
.jpg)
